در حال عبور از کوچه های تنگ و تاریک شبهای زمین بودم.از دور صداهای غریبی به گوش می آمد.نزدیک شدم و لحظه ای درنگ کردم.گویا زنی قامت شکسته بود که ناله میزد و نامی را بر زبان می آورد.

چقدر آشنا بود برایم آن زمزمه ضعیفی که زن بر لب ای خود تکرار می کرد.گویا می گفت مظلوم حسینم.غریب حسینم.عطشان حسینم

نزدیک رفتم و گفتم مادر چه شده چرا اینجایی.اما چیزی نگفت.

نگاهی بر من کرد و دور شد.نگاهش مرا در هم شکست.در سکوت نگاهش گویا می خواست فریادی بزند.

دلیل فریاد نگاهش را نمی دانم!!!!!

                                                                                نویسنده: سعید فرهادیان