نکته: انتقاد به معنی مخالفت نیست...

سالی که نکوست از می توان از بهارش دید. حسن روحانی با شعار تدبیر و امید ذهن های مردم کشور را

متوجه خود کردو باعث شد مردم برای فرار از برخی مشکلات و افراطی گری ها به سمت وی بروند

 و او را به عنوان رئیس جمهور کشور انتخاب کنند.

اما آیا حسن روحانی به این شعار خود در همین ابتدای تشکیل دولت پایبند است؟

حسن روحانی در مقابل سؤال یک خبرنگار مبنی بر اینکه "آیا شما مدیران دولت قبلی را درو خواهید کرد؟

" جواب داد : "ما کلید داریم، داس نداریم"، بله ایشان کلید دارن ولی انگار جا کلیدی ایشان

شبیه به داس است و این را می توان از انتخاب وزرا و سرپرست ها به وضوح دید.

اما چه چیز باعث امید می شود؟ آیا فرسودگی و پیر بودن باعث امید می شود یا جوانی و تازه نفس بودن؟

پس چرا در دولتی که دم از امید می زند میانگین سن وزرایش 57 سال است؟

اینکه از تجربیات این عزیزان استفاده شود فکر بدی نیست اما چگونه مدیرانی که سال ها قبل

در شرایط اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی زمان خودشان موفق بوده اند

اکنون با دگرگونی وسیع شرایط کشور و دنیا می توانند باز هم مدیران موفقی باشند؟

خب تدبیر چیست؟ بپایان‌کاری‌نگریستن, ودر آن اندیشیدن، ولی آیا در دولت تدبیر و امید تصمیم گیرنده

شخص روحانیست یا هاشمی و خاتمی؟

این را می توان از انتخاب وزرا به خوبی درک کرد.تدبیری که رئیس جمهور از آن دم می زند در

اقدام انتصاب نجفی به ریاست سازمان گردشگریآن هم زمانی که وی نتوانست از مجلس رأی اعتماد

بگیرد دیده نشد.

چون کاملاً مشخص بود که روحانی وظیفه دارد بعضی از ستاره داران را در جایگاه های مهم کشور جای دهد.

حال اگر این اتفاق برای دولت احمدی نژاد اتفاق می افتاد مگر می شد دهان رسانه ها و سیاسیون منتقد را بست؟

ولی چرا کسی کاری به کار روحانی ندارد؟

این ها همه نشان دهنده اینست که بعضی ها خوب برای دولت تدابیر را می چینند.

درنتیجه در نگاه اول می توان به خوبی درک کرد که دولت تدبیر و امید نه تدبیری از خود نشان داده است

و نه امیدی و بیشتر بی تدبیری و نا امیدی را به جامعه تزریق کرد.

اینکه ما از وزرایی استفاده کنیم که سال ها قبل در رأس امور بوده اند خود نشان دهنده اینست که

کشور ما نتوانسته مدیرانی با کفایت را تربیت و جایگزین مدیران گذشته کند واین خود نشانه

بی تدبیری و نا امیدی در کشور است.

برگرفته از معبرسایبری فندرسک